یوسف دهقانی

بازی درمانی فرصتی را فراهم می کند تا کودکان دارای اختلال یادگیری مهارت های جدید را تجربه و یاد بگیرند و ضمن مقابله با مشکلات زندگی، خود را برای حل مسائل زندگی آماده کنند. هدف از پژوهش حاضر اثر بخشی بازی درمانی بر اضطراب ، مهارت حل مسئله و سازگاری فردی در کودکان دارای اختلال یادگیری بود. روش کار پژوهش حاضر، بر حسب هدف کاربردی و برحسب ماهیت از نوع آزمایشی بود. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش شامل کلیه کودکان دارای اختلال یادگیری شهر کنگان بود، که از بین آنان یک نمونه 54 نفر دانش آموز که واجد شرایط شرکت در پژوهش بودند، با استفاده از نمونه گیری در دسترس از مدارس موجود در شهر کنگان انتخاب شد و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام 27 نفر) به صورت تصادفی ساده و با استفاده از قرعه کشی جایگزین گردید، قبل از اجرای برنامه مداخله ای به هر دو گروه آزمودنی ها پرسش نامه سازگاری فردی کودکان دخانچی (1377)، مقیاس چند بعدی اضطراب کودکان مارچ و همکاران (1997) و پرسش نامه حل مسئله هپنر و پترسون(1982) به آن ها داده شد و از آن ها خواسته شد که با کمک والدین به دقت به تمام سوال های پرسشنامه ها پاسخ دهند و پس از جمع آوری داده ها، برنامه بازی درمانی بر روی دوگروه آزمایش اجرا شد و سپس جهت اجرای پس آزمون از آن ها خواسته شد که به تمام سوال های پرسش نامه های فوق پاسخ دهند و تعداد 4 پرسش نامه به علت ناقص بودن کنار گذاشته شد و در نهایت تحلیل بر روی یک نمونه 50 نفری که پرسش نامه را کامل کرده بودند صورت گرفت؛ جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره استفاده گردید. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد بازی درمانی در متغیر اضطراب جدایی (F= 6/90و ( P≤ 0/001، اضطراب اجتماعی(F= 1/21و ( P≤ 0/001، اضطراب (F= 5/81و ( P≤ 0/001، اجتناب از آسیب (F= 4/08و ( P≤ 0/005 بین گروه آزمایشی و گواه تفاوت معنی داری را نشان داد؛ اما در مولفه ی نشانه های جسمانی (F= 1/44و ( P≤ 0/229 تفاوت معنی داری را نشان نداد؛ همچنین بازی درمانی در در متغیر حل مسئله و مولفه های آن (اعتماد به حل مسئله ، F= 3/15 و P≤ 0/023؛ سبک گرایش- اجتناب، F= 4/14 و P≤ 0/006، کنترل شخصی، F= 10/91 و (P≤ 0/001 و حل مسئله، ، F= 7/91 و P≤ 0/001در گروه آزمایشی و گواه تفاوت معنی داری را نشان می دهد و در نهایت نتایج حاصل از پژوهش نشان داد بازی درمانی در متغیر س