|
Abstract
|
شريف رضي (سيد رضي) كه نهج البلاغ? امير المؤمنين علي (ع) را گردآوري نموده، از شعراي برجسته عرب در قرن چهارم هجري است؛ و همانند متنبي، بسياري از حكمت هاي او پيرامون شكايت از روزگار، بي اعتنايي به آن و سوء ظن به مردم زمانه است امّا در پاره اي از آن ها مفاهيمي وجود دارد كه حول محورهايي ديگر مي گردد و گويي از سنخ ديگري است. اين مقاله بر مبناي اين فرضيه بنا نهاده شده كه ارتباط رضي با نهج البلاغه سبب تأثير پذيري وي از آن كتاب ارزشمند گرديده است. نگارنده براي بررسي فرضي? فوق، حكمت هاي وارده در ديوان رضي را با حكمت هاي وارد شده در نهج البلاغه مقايسه نموده و به اين نتيجه رسيده است كه گرچه محور حكمت ها و مواعظ امير المؤمنين را با حكمت هاي وارده در شعر رضي نمي توان يكي دانست، اما مفاهيم تعدادي از حكمت هاي رضي با مفاهيم حكمت هاي علي (ع) مشترك است كه اين امر مي تواند ناشي از تاثير پذيري شاعر از مفاهيم وارده در نهج البلاغه باشد.
|