سید موسی گلستانه

یکی از مشکلات شایع خانواده های امروزی نداشتن ساختار والدینی است. با توجه به ضعف خانواده ها در کنترل روابط خود با نوجوانان آموزش ساختار والدینی از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف پژوهش حاضر تاثیر آموزش ساختار والدینی بر بهبود نیازهای شناختی، تعامل والد-نوجوان و کاهش رفتارهای پرخطر بود. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل کلیه ی دانش آموزان متوسطه ی اول در شهر بوشهر در سال تحصیلی 1398-1397 می باشد. مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. بدین منظور 30 نفر از والدین دانش آموزان به صورت خوشه ای و از مدارس شهر بوشهر انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه 30 نفری شامل 15 نفر گروه آزمایشی و 15 نفر گروه کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش طی چهار جلسه ی دو ساعته، آموزش ساختار والدین را دریافت کردند. در این تحقیق، پرسشنامه نیازهای اساسی روان شناختی (جانسون و فینی 2010) و پرسشنامه تعامل والد- نوجوان (فاین، مورلند و شویل،1983)، توسط دانش آموزان تکمیل گردید و پرسشنامه مشکلات رفتاری (کانرز، 1990) و پرسشنامه تجارب منفی زندگی والدینی (ساراسون، جانسون و سیگل،1978) توسط والدین تکمیل شد. جهت بررسی فرضیه های تحقیق از روش آماری کواریانس چند متغیری استفاده شد. یافته های حاصل از تحلیل کواریانس نشان داد که نیازهای روانشناختی (مولفه ارتباط)، افزایش معناداری یافت اما مولفه های شایستگی و خودمختاری به طور معنادار افزایش نیافت و در تعامل والد- نوجوان (مولفه های همانندسازی و گفت شنود) افزایش معناداری به دست آمد ، مولفه آزردگی نیز کاهش معناداری یافت اما مولفه عاطفه مثبت افزایش معناداری نیافت و در متغیر رفتارهای پر خطر (مشکلات اجتماعی، مشکلات روانی تنی) به طور معنادار کاهش یافت اما در مولفه های دیگر این متغیر (مشکلات سلوک و مشکلات اضطرابی-خجالتی) کاهش، معنادار نبود . بر اساس نتایج تحقیق، نتیجه گرفته می شود که آموزش ساختار والدین منجر به بهبود تعامل والد-نوجوان و کاهش مشکلات رفتاری گردید. در پایان پیشنهادات و محدودیت های تحقیق ارایه گردید.