سید موسی گلستانه

تابآوری به عنوان توانایی و مهارت ی است که فرد را قادر میسازد خود را با مشکالت و چالشها سازگار کند و این عامل کمککننده فرآیند تحول مثبت نوجوانی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه خوش بینی و نیازهای روان شناختی با خودکارآمدی در مهارتهای زندگ ی و تابآوری از اوا یل تا اواخر نوجوانی هست. این پژوهش به روش تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی و در قالب مدل معادالت ساختاری انجام شد. جامعه آماری شامل دانشآموزان دختر و پسر سه مقطع مدارس متوسطه بوشهر میباشد.600 نفر از دانشآموزان دختر و پسر در سه مقطع مدارس متوسطه به روش نمونهگیری خوشه ای چندمرحلهای انتخاب شدهاند و در این تحقیق شرکت کردهاند . از مقیاسهای خودکارآمدی موریس )C-SEQ ، )پرسشنامه تابآوری دی کارولی جان ساگون 2014b ،پرسشنامه خوش بینی شیر و کارور)1985 ،)پرسشنامه نیازهای بنیادین روانشناختی)BSNQ)؛ گاردیا، دس ی و رایان، )2000 )استفادهشده است. برای تجزیه وتحلیل دادهها از مدل معادالت ساختاری استفاده شد. نتایج تجزیهوتحلیل دادهها در مدل اصالح شده نشان داد، مسیرهای خوش بینی و نی ازهای بنیادین روانشناختی به خودکارآمدی و خودکارآمدی به تابآوری در اوایل تا اواخر نوجوانی معنادار بودند. به نظر م یرسد هر چه به اواخر نوجوانی نزدیک م یشویم تأثیر خوش بینی کمتر شده ولی تأثیر ن یازهای بنیادین روانشناختی بیشتر میشود و خودکارآمدی نقش واسطه ای خود را در هر سه دوره بهخوبی اجرا م یکند. بر اساس نتایج پژوهش، بین خوشبین و نیازهای بنیادین روان شناختی با تابآوری از طریق میانجیگری خودکارآمدی رابطه معناداری وجود دارد