مشخصات پژوهش

عنوان	نگاهی تطبیقی به صنعت «براعت استهال» و دیدگاه ادیبان به نسبت به تعریف و کاربردِ آن
نوع پژوهش	مقالات در همایش ها
کلیدواژه‌ها	ادبیاتِ فارسی، بلاغت، براعت استهلال، بلاغتِ کلاسیک، بلاغتِ جد ید.
چکیده	«براعت استهلال» یا «شگرف آغاز ی» در گذشتة ادب فارسی غالباً در باب شعر و نظم به کار رفته است؛ چنانکه اگر شاعر ی قصیده، قطعه یا غزلی می سرود و در محضر جمعی می خواند یا واگذار می کرد که خوش صدا یی آن را بخواند مخاطبان در همان ابتدا ی شعر به وجد می آمدند و به تأ یید و تحسین می پرداختند و به زبان امروز ی، با مفهوم شعر، ارتباط برقرار می کردند که نشانة براعت استهلال بود و قبول افتادنِ حرکت آغاز ین اثر. در ادبیات فارسی با توجّه به قدمتِ چند صد سالة اصطلاح براعت استهلال و پیشینة دست کم پنج هزار سالة انواع داستان، می توانیم قاطعانه بگو ییم که داستان نو یسان و شاعرانِ نامدار، پیوسته به مسألة خوش آغاز ی، به عنوان یک امر فنّی- هنر ی مستقل از فنونِ د یگرِ بلاغت می اند یشیده اند و وظیفه مندانه به آن می پرداخته اند. در ا ین پژوهش نخست به نظرِ اد یبان و پژوهشگرانِ معاصر در رابطه با براعت استهلال می پرداز یم و سپس نظرِ اد یبانِ کلاسیکِ فارسی در خصوصِ ا ین تکنیکِ ادبی را بررسی می کنیم. نتیجة حاصل از پژوهش نشان می دهد که بلاغیون کهن بر خلافِ ا ینکه ا ین صنعت را می شناخته اند، همگی یکسان به آن نپرداخته اند و همچنین نظرات و د یدگاه ها ی گوناگونی به آن دارند.
پژوهشگران	حسین سلیمی (نفر اول)، رضا قاسمی (نفر دوم)