|
چکیده
|
بدر شاکر السیاب از شاعران نامدار معاصر عربی است که شعرش سرشار از نمادهایی است که خاستگاه شماری از آنها متون مقدس دینی خاصه قرآن کریم می باشد. از جمله این نمادهای برگرفته از قرآن کریم، یأجوج ومأجوج و عزراییل می باشد. سیاب در شعر های خود از این سه نماد قرآنی به شیو ها وشکل های متفاوت بهره جسته است. وی متناسب با فضای شعری خود از واقعگرایی گرفته تا درونگرایی توانسته از قدرت خلاقانه ی این سه نماد قرآنی در سمت وسوی عاطفه و معنای مرکزی شعر بهره بجوید. به هنگام بررسی شعرهایی که این سه نماد در آنها به کار رفته اند در می یابیم که چگونه توانسته اند در تار و وپود ساختار شعر وی به نحوی انفکاک ناپذیر رسوخ کنند به گونه ای که آنها را می توان بدیل عینی عواطف شاعر و واقعیت های ذهنی وی دانست.
|