|
چکیده
|
محمد علی دشتی معروف به فایز (م: 1330ق) پس از بابا طاهر معروف ترین دوبیتی سرای ایران و مشهور ترین شاعر استان بوشهر است. زبان شعر او عامیانه است و کلامش در میان مردم این استان رواج فراوان دارد. پژوهش حاضر در پی آن است که به این پرسش پاسخ دهد که با توجه به نزدیکی محل زندگی شاعر با دریا و آشنایی با زندگی ساحل نشینان آیا طبیعت خلیج فارس و زندگی ساحل نشینان در دوبیتی های وی تجلی یافته است یا خیر؟
نویسنده در این جستار با روش توصیفی-تحلیلی دوبیتی های فایز را مورد کنکاش قرار داده است و نمودهای طبیعت ساحلی و زندگی ساحل نشینی را در اشعار وی بر شمرده است. همچنین به تحلیل زیبا شناختی تصویر های هنری شاعر که با استفاده از این طبیعت یا برای به تصویر کشیدن آن انجام شده پرداخته است. نویسنده به این نتیجه رسیده است که هر چند شمار ابیاتی که به دریا و زندگی ساحلی اشاره دارد در شعر فایز فراوان نیست، همین اندک جنبه هایی از طبیعت دریایی و زندگی ساحل نشینی را نمایش می دهد. همچنین نتیجه تحقیق به این امر اشاره می کند که شاعر برای به تصویر کشیدن مقصود خویش به خوبی از این طبیعت بهره برده است.
|