|
چکیده
|
محمد علی دشتی مشهور به "فایز" پس از باباطاهر معروف ترین دوبیتی سرای ایران است که ترانه های عمدتاً عاشقانه اما همراه با سوز و گداز خود را با گویشِ محلی در قالب دوبیتی عرضه نموده است. این شاعر که ازسرآمدانِ دوبیتی سرای ادب پارسی می باشد برای بیان مقصود خود از وجوه مختلف بیانی و بدیعی استفاده است. نگارنده در این مقاله، اثر قرآن را در شعر این شاعر دوبیتی سرای بررسی کرده و به این نتیجه رسیده است که هرچند زبان شاعر، زبانی عاشقانه است و عشقِ وی با عشق معنوی که در دوبیتی های باباطاهر مشهود است فاصله دارد، اما برای بیان مقصود بارها از تلمیح به برخی داستان های قرآنی و شخصیت های آن و نیز تضمین برخی آیات بهره گرفته است.
|