|
عنوان
|
شیوۀ روایی مولوی در بسط و انسجام داستان پیر چنگی
|
|
نوع پژوهش
|
مقالات در همایش ها
|
|
کلیدواژه‌ها
|
داستان، مولوی، مثنوی، پیرچنگی
|
|
چکیده
|
در این مقاله شیوۀ داستان پردازی مولانا در داستان مشهور پیر چنگی مورد مطالعه قرار گرفته است. بر این اساس پس از مقدمه و
ارائۀ خلاصه ای از داستان، جهت تبیین شیوة قصه پردازی مولانا به سه مقولۀ طرح یا پلات داستان، تحول و فنا در وجود قهرمان و
بالأخره روش روایی فاصله گذاری پرداخته شده است. مثنوی دارای بوطیقای داستان متفاوتی است؛ البته قواعد و قوانین حاکم بر
دیگر آثار داستانی نیز در آن قابل پی گیری است، اما علاوه بر آنها شیوه های دیگری نیز وجود دارد که باعث تمایز و برتری
مثنوی می شود؛ یکی از آنها تحول شخصیتهای داستان است که با مقولۀ فنا در ارتباط است و بر جزء جزء اثر تأثیر می گذارد.
مقولهی «فاصله گذاری» که «بلاغت منبری» و استطراد نیز نامیده شده است، دیگر مشخصۀ روش روایی داستان پردازی مولوی
است که در ارتباط با چگونگی توسعۀ متن و تناسب مطالب و سیرآفاقی- انفسی در این تحقیق به آن پرداخته شده است.
|
|
پژوهشگران
|
منیژه پورنعمت رودسری (نفر اول)، سیدناصر جابری (نفر دوم)
|