مشخصات پژوهش

عنوان	مناسبات بینامتنی و چند صدایی در شعر محنه ابی العلاء عبد الوهاب البیاتی
نوع پژوهش	مقالات در همایش ها
کلیدواژه‌ها	عبدالوهاب البیاتی، محنه ابی العلاء، بینامتنی، چندصدایی
چکیده	شاعر نام آور معاصر عراقی، عبدالوهاب البیاتی در شعر بلند و روایت گونه ی خود، «محنه ابی العلاء»، همنشینیِ پنهان و آشکار تصویرها، ترکیب ها و عبارت هایی از خود و دیگران را دستمایه ی خلاقیت شعری خود قرار داده است. این ساختار روایت گونه و همنشینی متن ها و مناسبات بینامتنی تصویرها، ترکیب ها و عبارت ها، به ناگزیر شعر را از حالت تک صدایی به در آورده و صداهای گوناگون و متمایز و حتی متضادی چون صدای گالیله، سوار مسین (فارس النحاس)، ابوالعلای معری، آوازه خوان و امیر، شاعر دربار و راوی را پدیدار کرده است؛ به گونه ای که این فراشد، خصلتی چند صدا به این شعر داده است. هر کدام از این چهره ها با صداهای متمایز و متضاد و با کنش ها، تنش ها و دلالت بخشی های خود و همچنین با مناسبات متقابل درونی، توانسته اند شکل نهایی و معنای مرکزی شعر را به فرجام برسانند. کوتاه این که می توان گفت که فرم روایت گونگی، مناسبت های بینامتنی و صداهای متقابل در این شعر توانسته محتوای مرکزی و کلان این شعر را که همان دگرگونی اوضاع و تابش نور است رقم بزند.
پژوهشگران	ناصر زارع (نفر اول)