|
چکیده
|
خاندان سادات کیایی که حدود یک قرن و نیم قبل از برآمدن صفویان موفق به تشکیل حکومتی محلی و ریشه دار در گیلان شده بودند، با پناه دادن به اسماعیل میرزا، شاه اسماعیل بعدی، نقش مهمی در ممانعت از نابودی قطعی صفویان و احیای آنها برای نیل به هدف سیاسی خود در آغازین سال های قرن دهم ه.ق داشتند.با این وجود سرنوشت حکومت کیایی، حذف و انقراض در ابتدای قرن یازدهم ه.ق توسط صفویان بود.این پژوهش تلاش می کند تا فرآیند و مبانی این پدیده،یعنی سرکوب سادات کیایی را به روش تحلیل تاریخی بررسی نماید.
نتایج این تحقیق نشان می دهد با وجود نشانه های مختلف، صفویان در تعامل با سادات کیایی هرگز موفق نشدند آنها را به طور کامل کنترل نمایند.امرای کیایی با سابقه ای مبتنی بر سیادت-طریقت و داعیه حکومت بر مبنای شاه آرمانی،در مقیاس محلی خویش ، بنیان نظری صفویان را هدف قرار داده بودند، لذا به سخت ترین شکل ممکن سرکوب شدند.
|