مشخصات پژوهش

عنوان	مطالعه میدانی و آزمایشگاهی سلامت سنگدانه ها در خاکریز های مهندسی نواحی ساحلی (مطالعه موردی در بندر بوشهر)
نوع پژوهش	پایان‌نامه
کلیدواژه‌ها	خاکریز مهندسی، بهسازی خاک، سلامت سنگدانه ها، نواحی ساحلی
چکیده	اصولا برای احداث سازه های ساحلی، استفاده از خاکریز مهندسی به منظور ایجاد سکویی با مدول سختی بالا و یکنواخت، قابلیت زهکشی و جلوگیری از صعود رطوبت به ساختمان ضروری است. مصالح سنگی با جنس، دانه بندی و اندازه مناسب برای عملکرد بهینه و مقاومت در برابر بارهای استاتیکی و شرایط محیطی مهاجم در طول عمر سازه اهمیت دارند. سلامت سنگدانه ها به ویژه در مناطق ساحلی به دلیل هوازدگی، حمله سولفات ها و شرایط محیطی مانند آب شور و جزر و مد بسیار مهم است. تخریب سنگدانه ها می تواند به از بین رفتن ساختار و پایداری خاکریز منجر شود. هم اکنون تهدید بزرگی در سواحل جنوبی برای خاکریزهای مهندسی اجرا شده برای شهرک های مسکونی و صنعتی وجود دارد که مطالعات میدانی و آزمایشگاهی می تواند بینش ارزشمندی در مورد خواص و رفتار سنگدانه ها در شرایط مختلف محیطی ارائه دهد. اهداف این مطالعه موردی شامل بررسی و ارزیابی عملکرد سنگ های مختلف در سازه های خاکریزهای مهندسی در ساحل بندر بوشهر، بررسی وضعیت موجود خاکریزهای مهندسی از نظر مصالح به کار رفته و ارزیابی نوع خرابی احتمالی، پیشنهاد کاربردی بودن معیارهای معتبر موجود و وضعیت کنونی خاکریزهای مهندسی در منطقه 530 هکتاری بندر بوشهر به عنوان یک منطقه هدف، و پیش بینی مخاطرات ژئوتکنیکی در آینده برای ساخت وسازها در این منطقه است. از هر خاکریز مهندسی در نواحی مختلف شامل مناطق مستغرق، جزر و مدی و پاشش آب نمونه برداری شده است. در این پژوهش، از خاکریزهای مهندسی و سازه های حفاظت شده ساحلی نمونه برداری شده و 70 نمونه از بخش های مختلف بدنه خاکریز در دو بخش نمونه های سالم و آسیب دیده تهیه شده است. سنگدانه های سالم و آسیب دیده به آزمایشگاه منتقل و آزمایش های وزن مخصوص، جذب آب، افت وزنی با سولفات سدیم و سایش لس آنجلس انجام شده است. صحت سنجی نتایج بر اساس نمونه های آسیب دیده منجر به انتخاب معیارها و استانداردهای موثر در تشخیص سلامت مصالح سنگی در این منطقه شد. نتایج نشان می دهند که اغلب مصالح سنگی از نظر مقاومت سایشی لس آنجلس و سلامت سنگدانه در برابر سولفات ها ضعیف تر هستند. بر این مبنا، درصد قابل توجهی از این سنگ ها برای استفاده در سازه های خاکریز مهندسی مناسب نیستند و ممکن است در طی یک دهه دچار فرسایش شدید و تخریب شوند.
پژوهشگران	محمد زارعیان (دانشجو)، بهمن نیرومند (استاد راهنما)، عبدالرضا فاضلی (استاد مشاور)